ในวันที่ฉันดู Shoplifters ข่าวในญี่ปุ่นถูกครอบงำโดยเรื่องราวของเด็กหญิงอายุ 5 ขวบ พ่อแม่ของเธอทุบตีและอดอาหาร เขียนข้อความในสมุดจดขอความรัก เรื่องราวที่คล้ายคลึงกันอย่างน่าขนลุกนั้นถูกร้อยเรียงผ่าน Shoplifters แต่สัจธรรมของ Koreeda นั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เขามีส่วนร่วมกับเรื่องราวที่คล้ายคลึงกันในภาพยนตร์ของเขาในปี 2004 ที่ไม่มีใครรู้ ครอบครัวในแง่มุมต่างๆ ของการแปรปรวนเป็นจุดสนใจของบทประพันธ์ของ Koreeda นักขโมยของตามร้านเกี่ยวข้องกับครอบครัวสามรุ่นที่อาศัยอยู่บริเวณชายขอบของสังคม พ่อฝึกลูกชายของเขาในด้านศิลปะการขโมยของตามร้าน โดยบอกเขาว่าสิ่งของต่างๆ ที่อยู่บนชั้นร้านค้าไม่ได้เป็นของใครเลย เขายังบอกกับเด็กชายว่ามีแต่เด็กโง่เท่านั้นที่ต้องไปโรงเรียน นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่ไป ลูกสาวคนโตแสดงการแสดงแอบดูไฟแดงเซ่อๆ ส่วนคุณแม่ทำงานซักผ้าที่มีรายได้น้อย ค้นหาสิ่งของที่เธอขโมยได้ในกระเป๋า พวกเขาอาศัยอยู่กับย่า แม้ว่าทุกครั้งที่มีผู้มาเยี่ยม พวกเขาทั้งหมดต้องซ่อนตัว ครอบครัวที่อบอุ่นแต่ไม่ปกตินี้ค่อยๆ เปิดเผยให้เชื่อมต่อกันในแบบที่เราไม่คาดคิด ตัวเร่งสำหรับเรื่องนี้คือพ่อและลูกชายพาเด็กหญิงอายุ 5 ขวบที่ถูกทอดทิ้งกลับบ้านซึ่งพวกเขาพบเห็นถูกทอดทิ้งบนระเบียงอพาร์ตเมนต์ในคืนฤดูหนาวอันหนาวเหน็บ หญิงสาวกลับบ้านพร้อมกับพวกเขาและเข้าสู่ครอบครัวรูปแบบที่เราค่อยๆตระหนักดีว่ามีการทำซ้ำในอดีต คุณยายถูก 'รับ' และดูเหมือนว่าลูกชายจะมาถึงด้วยวิธีเดียวกัน ความอบอุ่นและความเป็นมนุษย์ของพวกเขาขัดแย้งกับความผิดกฎหมายและไม่สนใจประเพณีทางสังคม สังคมตัดสินคนเหล่านี้ แต่ด้วยการอนุญาตให้เราใกล้ชิดกับพวกเขา Koreeda แสดงให้เห็นว่าสังคมถูกตัดสินโดยพวกเขาเช่นกัน - และพบว่ามีความต้องการการเปิดเผยภูมิหลังของครอบครัวอย่างช้าๆ ปฏิสัมพันธ์ที่เป็นธรรมชาติ การเว้นวรรคอย่างรอบคอบของการกระแทกและความประหลาดใจเป็นหลักฐานทั้งหมด ของผู้สร้างภาพยนตร์ระดับปรมาจารย์ที่ประสานกับเนื้อหาของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ การแสดงนั้นประเสริฐ Franky Lily และ Kirin Kiki เป็นขาประจำของ Koreeda และทั้งคู่ต่างก็สมบูรณ์แบบในโทนสีนี้ Koreeda แสดงให้เห็นว่าเขายังคงสัมผัสได้ถึงความปราดเปรียวกับนักแสดงเด็ก ซึ่งเคยดูครั้งแรกใน Nobody Knows ซึ่งเป็นภาพยนตร์ที่ได้รับรางวัลการแสดงของ Cannes สำหรับ Yuya Yagira อายุ 12 ปี Jyo Kairi มีเสียงสะท้อนของ Yagira ทั้งในลักษณะทางกายภาพและกิริยาท่าทางของเขา วุฒิภาวะในการแสดงของเขาช่างน่าทึ่ง ซากุระ อันโดะมีความโดดเด่นในฐานะแม่-หุ่น ฉลาดด้วยประสบการณ์อันขมขื่น แต่ยังร่าเริงในการใช้ชีวิตของเธอ การคุกคามของเธอที่จะฆ่าตัวละครรองนั้นช่างหนาวเหน็บ ฉากหนึ่งที่เธอแสดงตรงไปที่กล้อง ตอบคำถามว่า "ลูกๆ" ของเธอเรียกเธอว่าอะไร ทำให้คุณแทบคลั่ง มีฉากให้เพลิดเพลินมากมายที่นี่ การแบ่งปันบะหมี่ในวันฤดูร้อนที่ชื้นเป็นที่ชื่นชอบ ฟังแต่ไม่เห็น การแสดงพลุเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ความปิติยินดีมาจากการที่ทุกสิ่งเปล่งประกายและเปล่งประกาย และให้ความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับสังคมญี่ปุ่นร่วมสมัยและสภาพของมนุษย์ บุคคลเหล่านี้เป็นบุคคลที่มีข้อบกพร่อง และ Koreeda ก็ไม่หันเหความสนใจจากความรับผิดชอบของแต่ละคน ภาพยนตร์เรื่องนี้สำรวจคำถามใหญ่เกี่ยวกับการใช้ชีวิตที่ดีและมีความรับผิดชอบในสังคมที่ไม่ใส่ใจ ภาพยนตร์ที่น่าทึ่งเพียง
สำหรับผลงานชิ้นเอกที่น่าทึ่งของ Shoplifters นี้ Hirokazu Koreeda ควรได้รับรางวัลออสการ์สาขาผู้กำกับยอดเยี่ยม ไม่น่าเชื่อว่าตัวละครที่ค่อนข้างซับซ้อนและความสัมพันธ์ของพวกเขาจะแสดงออกมาในเวลาเพียงสองชั่วโมง แนวทางนี้ไม่รุนแรง พูดน้อย น้อยใจ ละเอียดอ่อนและเหมาะสมยิ่ง พื้นที่ว่างและความคิดมากมายเหลือให้กับผู้ชม ทิศทางนั้นฉลาดมาก การถ่ายภาพยนตร์มีความพิเศษด้วยช็อตยาว ภาพระยะใกล้ และช็อตที่สวยงามจากมุมแคบ การตัดต่อนั้นไร้คำพูด เชื่อมโยงฉากต่างๆ มากมายได้อย่างลงตัว ไม่เสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว และภาพยนตร์เรื่องนี้เข้มข้นและน่าติดตามเป็นส่วนใหญ่ ประกอบกับการแสดงอันยอดเยี่ยมจากนักแสดงทั้งมวล ผลลัพธ์ที่ได้คือละครที่น่าพึงพอใจและส่งผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อชนชั้นล่างในญี่ปุ่น
ผู้กำกับชาวญี่ปุ่นผู้ยิ่งใหญ่ Hiorkazu Koreeda ("The Third Murderer") ยังคงสำรวจความหมายที่แท้จริงของครอบครัว In Shoplifters (Manbiki kazoku) ซึ่งเป็นภารกิจที่เขาเริ่มต้นในภาพยนตร์เรื่อง "Like Father, Like Son" ที่ได้รับรางวัลในปี 2013 ผู้ชนะรางวัล Palme d'Or จากเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ปี 2018 และภาพยนตร์ญี่ปุ่นเรื่องแรกที่ได้รับรางวัลตั้งแต่เรื่อง "The Eel" ของโชเฮอิมามูระในปี 1997 ภาพยนตร์เรื่องนี้เน้นไปที่กลุ่มคนชายขอบที่อยู่บริเวณชายขอบของสังคมญี่ปุ่นซึ่งแทบจะไม่ได้เอะอะ หาเลี้ยงชีพด้วยการทำกิจกรรมที่ขัดต่อกฎหมาย เป็นเรื่องราวของคนที่มีข้อบกพร่องที่ได้ปะติดปะต่อ "ครอบครัว" ที่ทำงานกันของพวกนอกรีตที่เชื่อว่าแรงกระตุ้นในการเอาชีวิตรอดและสร้างสภาพแวดล้อมที่หล่อเลี้ยงมีความสำคัญมากกว่าการปฏิบัติตามบรรทัดฐานของสังคมอย่างเคร่งครัดภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดตัวในซูเปอร์มาร์เก็ตที่ Osamu Shibata ( ลิลี่ แฟรงกี้ "อาฟเตอร์ เดอะ สตอร์ม") คนงานก่อสร้างวัยกลางคนที่ทำงานพิเศษ แลกเปลี่ยนสัญญาณมือแปลกๆ กับโชตะ (โจ ไคริ) เด็กชายวัยก่อนวัยรุ่น ซึ่งดูเหมือนจะมองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็น การออกนอกบ้านของครอบครัว เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่กิจกรรมสนุกสนานในการช็อปปิ้งของครอบครัว แต่เป็นการออกกำลังกายในการขโมยของในร้าน ขณะที่เราดูโชะตะโยนสิ่งของจากชั้นวางลงในถุงช้อปปิ้งโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อไม่มีใครมอง Osamu กล่าวว่าหากสินค้าอยู่ในร้านแสดงว่าไม่ใช่ของใคร และบอกโชตะว่าขโมยของเพียงเพื่อช่วยเหลือครอบครัวเท่านั้น ต่อมามากเมื่อถูกถาม เกี่ยวกับการขโมยโดยเจ้าหน้าที่ เศร้าที่เขาบอกว่าการขโมยของในร้านเป็นทักษะเดียวที่เขาต้องสอนเด็กชาย โอซามุที่ค่อยๆ เปิดเผยออกมาเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ประกอบด้วยสามี (แฟรงกี้) และภรรยา โนโบยุ (ซากุระ อันโด จาก "ชะตากรรม: เรื่องราวของคามาคุระ") ลูกสาววัยรุ่น อากิ (มายุ มัตสึโอกะ จาก "Tremble All You Want" ) น้องชายของเธอ โชตะ (ไคริ) และคุณย่า ฮัตสึเอะ (คิริน กิกิ ผู้ล่วงลับไปแล้ว "ฉันปรารถนา") ทุกคนอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์เล็กๆ รกๆ นอกกรุงโตเกียว ของเล่นและของกระจุกกระจิกกระจัดกระจายไปทุกหนทุกแห่ง แทบหาเลี้ยงครอบครัวแทบไม่ได้ มีที่เพียงพอสำหรับกินและนอน ครอบครัวนี้เป็นเพียงชื่อเดียวเท่านั้น ซึ่งประกอบด้วยผู้ที่ "รับไปตลอดทาง" และนำมารวมกันเพื่อเป็นแนวทางในการเกื้อกูลซึ่งกันและกัน เราค้นพบว่าไม่เพียงแต่ Osamu และ Shota เท่านั้นที่มีส่วนร่วมในกิจกรรมที่น่าสงสัย แต่ยังรวมถึงคนอื่นๆ ด้วย โนโบยุทำงานเป็นพนักงานดูแลร้านซักรีดและเก็บสิ่งของต่างๆ ไว้ในกระเป๋า อากิทำงานในร้านลามก แสดงกิจกรรมทางเพศสำหรับผู้ชายที่ถูกปิดบังจากมุมมองของเธอ ขณะที่คุณย่าเป็นนักเลงที่เล่นสล็อตแมชชีนปาจิงโกะ อ้างเงินบำนาญของสามีที่เสียชีวิตของเธอ และเก็บเงินจากลูกชายของเขาจากการแต่งงานครั้งใหม่ ชีวิตของครอบครัวเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อโอซามุและโชตะพบยูริ (มิยู ซาซากิ) เด็กหญิงตัวสั่นราวสี่หรือห้าตัวตามลำพังบนถนนซึ่งดูเหมือนถูกทอดทิ้ง เมื่อคำนึงถึงการปกป้องของเธอ Osamu ซึ่งเปลี่ยนชื่อเป็น Rin ของเธอ พาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กลับบ้านและพบรอยฟกช้ำบนแขนของเธอที่บ่งบอกว่าเธอถูกทำร้ายร่างกาย ต่อมาพวกเขาเห็นข่าวทางโทรทัศน์เกี่ยวกับเด็กที่หายตัวไปและวิธีที่เจ้าหน้าที่ดำเนินการค้นหาเธออย่างละเอียด เพื่อให้เหตุผลในการตัดสินใจซ่อนหญิงสาวจากทางการ Osamu บอกกับคนอื่นๆ ว่าไม่ใช่การลักพาตัวเว้นแต่คุณจะขอค่าไถ่ Osamu อ้างว่าพวกเขากลัวความปลอดภัยของเธอหากเธอถูกกลับเข้าสู่สถานการณ์ที่ไม่เหมาะสม แต่เขาก็ไม่ได้อยู่เหนือการใช้เธอ เป็นตัวล่อในตลาดในขณะที่เขาและโชตะมีส่วนร่วมในการขโมยของในร้าน ทั้งหมดนี้ Koreeda ไม่ได้ยืนหยัดในการตัดสินตัวละครของเขา แต่เพียงแค่สังเกตเส้นทางชีวิตของพวกเขาในประเพณีของ Ozu และ Naruse เมื่อเขาเข้าสู่ดินแดนที่มืดมิดในตอนสุดท้ายของเรื่อง ประเด็นหลักก็ยังคงอยู่ที่ความเป็นมนุษย์ของตัวละคร เมื่อโนบุโยะทิ้งสิ่งของที่เป็นการเตือนความทรงจำอันเจ็บปวดของยูริเกี่ยวกับครอบครัวที่ทำร้ายเธอ เธอจึงกอดเธอแน่น โดยอธิบายว่าเมื่อคนรักกัน พวกเขาจะกอดพวกเขาและไม่ตีกัน ในช่วงเวลาที่งดงาม ยูริวางมือของเธอบนใบหน้าของโนบุโยซึ่งปล่อยให้มันอยู่ตรงนั้นสักครู่ ในขณะที่นักขโมยของตามร้านมีองค์ประกอบที่ดูแล้วเจ็บปวด สิ่งที่เรานำติดตัวไปด้วยคือความเอาใจใส่ของ Koreeda ที่แสดงออกมาในความงดงามของช่วงเวลาเล็กๆ: ความสุข การไปเที่ยวทะเล ความใกล้ชิดทางเพศระหว่างคู่รักที่อดกลั้นมานาน และสีหน้าของเด็กๆ ที่รู้ว่าบางทีอาจเป็นครั้งแรกที่พวกเขารัก
ภาพยนตร์เรื่องนี้ให้มุมมองด้านหนึ่งของญี่ปุ่นที่เรามักไม่ค่อยเห็นในภาพยนตร์ ใช่ มีอาชญากรรม (เล็กน้อย) ในญี่ปุ่น ใช่ มีคนจนในญี่ปุ่น และใช่ มีระบบสวัสดิการในญี่ปุ่น ความประทับใจของทุกคนนั้นบริสุทธิ์และเหมาะสมในญี่ปุ่นก็หายไป และเราเห็นวัฒนธรรมด้านมนุษย์ที่เหมือนจริงมากขึ้น ฉันไม่แน่ใจว่าโฆษณาเกินจริงทำให้ฉันเสียหรือเปล่า แต่ฉันจะบอกว่ามีการแสดงที่ดีมากที่นี่ แต่เรื่องราวก็ไม่มีอะไรพิเศษยกเว้นเรื่องที่เกิดขึ้นในญี่ปุ่น
โพล!!! โหวตเลย!!!หนังญี่ปุ่นเรื่องไหนที่น่าเบื่อหรือเรตติ้งสูงที่สุดที่เคยมีมา น้องสาวคนเล็กของเราที่ฮารุกะโชว์ผิวเป็นศูนย์? นักขโมยของตามร้านที่เราเห็นผิวบางส่วน แต่ที่เหลือก็สมเหตุสมผลพอๆ กับซอสมะเขือเทศบนเจลโล่
สวัสดีอีกครั้งจากความมืดมิด โดยปกติแล้วเราคิดว่าครอบครัวเป็นญาติทางสายเลือด ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยการแต่งงานหรือการรับเลี้ยงบุตรบุญธรรม และญาติขี้ขลาด (บางครั้ง 'ถูก' ลบออก) ซึ่งตามแผนภูมิต้นไม้ครอบครัวนั้นมีความเกี่ยวข้องกับเราตามที่คาดคะเน ผู้กำกับภาพยนตร์ผู้เชี่ยวชาญชาวญี่ปุ่น Hirokazu Kore-eda (LIKE FATHER LIKE SON, 2013) นำเสนอเรื่องราวที่จะทำให้คุณตั้งคำถามว่าสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นที่สุดคือเลือด หัวใจ หรือเงิน เราพบ 'พ่อ' Osamu Shibata (แสดงโดย Lily Franky) เป็นครั้งแรกและ โชตะ 'ลูกชาย' วัยรุ่น (โจ ไคริ) ในการประสานงานกันขโมยของในร้านที่ร้านขายของชำในท้องถิ่น ระหว่างทางกลับบ้าน พวกเขาสะดุดกับเด็กที่กำลังสั่นเทา ซึ่งอาจจะอายุ 4 หรือ 5 ขวบ ซึ่งดูเหมือนพ่อแม่ของเธอถูกทอดทิ้ง พวกเขาพาเธอกลับบ้านเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นและเลี้ยงดูเธอ และที่นี่เราค้นพบครอบครัวหลายรุ่นที่อาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ครอบครัวนี้ยังประกอบด้วย 'คุณย่า' ฮัตสึเอะ (คิริน กิกิผู้ยอดเยี่ยม), 'แม่/ภรรยา' โนบุโยะ (ซากุระ อันโดะ) และลูกสาววัยรุ่น อากิ (ดาราดาวรุ่ง มายุ มัตสึโอกะ) เมื่อครอบครัวค้นพบสัญญาณการล่วงละเมิดต่อเด็กหญิงยูริ (มิยู ซาซากิ) พวกเขาตัดสินใจที่จะเก็บเธอไว้ - การรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมที่ไม่เป็นทางการน้อยกว่าการเข้าคลับ ดูซิ ครอบครัวนี้อาศัยอยู่ในความยากจน และพบความสะดวกสบายในการทำงานแปลก ๆ และการขโมยของในร้าน พวกเขาทำสิ่งเลวร้ายโดยไม่จำเป็น เป็น 'เกียรติในหมู่โจร' ที่บิดเบี้ยว แต่ละคนไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ได้รับการคาดหวังให้มีส่วนร่วมในทีม คนโตมีรายได้ที่มั่นคงผ่านเงินบำนาญของอดีตสามีที่เสียชีวิต และโดยการหลอกลวงเงินจากครอบครัวที่สองของเขา Osamu และ Nobuyo มีงานพาร์ทไทม์เป็นประจำ ในขณะที่ Aki ทำงานในห้องแชทสุดเซ็กซี่ โชตะขัดเกลาทักษะการขโมยของในร้าน และแม้แต่ยูริตัวน้อยก็เริ่มเรียนรู้จากการเฝ้าดูเขา ทุกคนมีส่วนในสิ่งที่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นโครงการปิรามิดที่มีข้อเสียเล็กๆ น้อยๆ ในขณะที่ภาพยนตร์ดำเนินไป เราจะทำความรู้จักกับตัวละครแต่ละตัวและเริ่มใส่ใจพวกเขา ... หยั่งรากลึกเพื่อให้พวกเขาประสบความสำเร็จ นักเขียน-ผู้กำกับ Kore-eda ดึงดูดเราด้วยฉากอันละเอียดอ่อนของการโต้ตอบระหว่างตัวละคร แต่ละคนเต็มใจเสียสละเพื่อกันและกัน เขาตั้งคำถามว่าการเลือกครอบครัวจะสร้างสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกว่าสายเลือดเหล่านั้นหรือไม่ สิ่งที่สำคัญจริงๆ คือ เรารู้สึกว่าเราอยู่ตรงไหน และที่ไหนเป็นที่ยอมรับ ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับรางวัล Palme d'Or ในเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ปี 2018 และเป็นไปได้ว่าน่าจะมาจากการกระทำขั้นสุดท้ายที่ทำลายล้างและเชี่ยวชาญ ด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปอย่างมาก ตัวละครที่แท้จริงถูกเปิดเผย - เป็นการเปิดเผยที่น่าตกใจในบางด้านและคาดหวังอย่างเต็มที่ในผู้อื่น สมาชิกในครอบครัวแต่ละคนมีเรื่องราวเบื้องหลังที่ค่อยๆ คลี่คลายผ่านสองฉากแรก จากนั้นตบหัวเราอย่างกะทันหันเมื่อภาพยนตร์ใกล้จะจบลง มีหลายแง่มุมทางสังคมที่จะพูดคุยหลังจากเรื่องนี้ รวมถึงวิธีที่ระบบสวัสดิการเด็ก (ซึ่งดูเหมือนไม่คำนึงถึงประเทศ) บางครั้งทำงานขัดกับผลประโยชน์สูงสุดของเด็ก แม้จะมีเจตนาดีที่สุดก็ตาม นี่เป็นสิ่งที่จะคว้าหัวใจของคุณแล้วติดอยู่กับคุณชั่วขณะหนึ่ง
.. คุณเป็นคนปัญญาอ่อน ครอบครัวกำลังผ่านไปและจบลงด้วยการขโมยของในร้าน! กล่าวคือ กิน แต่ง จ่ายสิ่งอำนวยความสะดวกและซ่อมแซมด้วยการขโมยผลไม้!?!?!?!แต่บ้านไม่ขาย!!! แม้ว่านายหน้าจะขอร้องพวกเขาและต้องการจ่ายเงินจำนวนมาก ขยะนี้ไม่สามารถสร้างขึ้นได้
ภาพยนตร์เรื่องนี้ใช้เวลา 5 ครั้งในการเริ่มดู มันน่าเบื่อ. ฉากส่วนใหญ่มืดและมองเห็นได้ยาก (ใน 4k uhd) ฉันยังคงเห็นโพสต์เหล่านี้เกี่ยวกับเรื่องราวที่น่าตื่นตาและลึกซึ้ง มีคนอธิบาย....มันถูกถ่ายทำในกองขยะ ไม่มีอะไรให้ดูน่าทึ่งเลย เพื่อนดูเหมือนง่อยและเรื่องราวสับสนและน่าขันอย่างจริงจัง ยากที่จะรู้ว่าใครเป็นใครและเกิดอะไรขึ้น
เป็นภาพยนตร์ญี่ปุ่น ซึ่งหมายความว่าอาจโดนหรือพลาด หนึ่งนี้เป็นพลาด คนโง่ มันช้าและน่าเบื่อมาก และไม่มีชัยชนะหรือการเรียนรู้ในตอนท้าย ฉันจะให้ดาวสองสามดวงสำหรับลูกสาววัยรุ่นที่คุ้มค่า เธอกำลังทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับชีวิตและการทำงานของเธอ
มันเป็นหนังอาชญากรรมปานกลาง เป็นหนังครอบครัวที่น่าเบื่อ แต่ขาดความแหวกแนวหรือเสน่ห์ของหนังที่ดีที่สุดและน่าสนใจ มันมีตัวละครที่งี่เง่าและเหมือนล้อเลียน นักแสดงที่ดีหลายคน (โดยเฉพาะลูกสาวและคุณยาย) และตัวละครที่อ่อนแอกว่าอีกหลายคน เนื้อเรื่องที่งี่เง่า เด็กผู้หญิงที่มีสามีที่ยอดเยี่ยมพยายามทำให้ลูกค้าพึงพอใจ แล้วมีอะไรผิดปกติกับมัน? ฉันเชื่อว่ามันเพิ่งมาถึงอายุจิตของหนังซึ่งก็คือประมาณ 9
ภาพยนตร์เรื่องอื่นในรายชื่อภาพยนตร์โฆษณาที่น่าเบื่อในหลายปีที่ผ่านมานี้ Shoplifters มีพลังที่ปฏิเสธไม่ได้ที่จะทำให้คุณหลับใหล กรอไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วในฉากคลับสำหรับผู้ใหญ่
Awful ภาพยนตร์เรื่องนี้จมลงเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่น่ากลัวที่สุดของฉันเลยทีเดียว ภาพยนตร์เรื่องนี้ทำให้คุณตั้งคำถามอย่างสุดซึ้งว่าผู้กำกับกำลังทำอะไรอยู่ และไม่มีสิ่งใดที่โง่เกินไปสำหรับผู้ชม มันคือคำตอบของชาวตะวันออกที่มีต่อลูกไก่ขาว เป็นภาพยนตร์เรื่องเดียวที่ฉันรู้จักที่ดำเนินไปอย่างช้าๆ ทำให้ Blade Runner 2049 ดูมีจังหวะและน่าตื่นเต้นเมื่อเปรียบเทียบกัน
เรื่อง The Third Murder (2017) ของ Hirokazu Kore-eda (2017) ทำให้ฉันเย็นชาและรู้สึกสนุกสนานกับความคิดที่ว่า Kore-eda สูญเสียโมโจของเขาไป โอ้ ผู้มีศรัทธาน้อย โปรดยกโทษให้ฉันด้วย... คนขโมยของตามร้าน สดจากการสร้างเกียรติสูงสุด Palme d'Or ในเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ปีนี้ Kore-eda กลับมาเป็นคนทำลายล้างอารมณ์ที่ดีที่สุดของเขา นี้อยู่ในระดับบนสุดของผลงานที่โดดเด่นของเขา หากเคยมีภาพยนตร์ที่ประกาศว่าบางครั้ง บางครั้ง แค่บางครั้ง น้ำก็ข้นกว่าเลือดได้ นี่ล่ะ ที่ไหนสักแห่งในโตเกียว โอซามุ ชิบาตะ (ลิลี่ แฟรงกี้) 'ภรรยา' โนบุโยะ (ซากุระ อันโดะ) และ 'ลูกสาว' อากิ (มายุ มัตสึโอกะ) อาศัยอยู่ในความยากจน ในขณะที่โอซามุได้รับการจ้างงานเป็นครั้งคราวและโนบุโยะมีงานทำที่มีรายได้น้อย ครอบครัวส่วนใหญ่อาศัยเงินบำนาญของ 'คุณย่า' ฮัตสึเอะเป็นส่วนใหญ่ ขณะที่เขากำลังขโมยของในร้านกับ 'ลูกชาย' ของเขา โชตะ (ไคริ โจ) พวกเขาค้นพบยูริ (มิยู ซาซากิ) เด็กสาวที่ถูกทอดทิ้ง โอซามุพาเธอกลับบ้าน โดยที่ครอบครัวสังเกตเห็นหลักฐานการล่วงละเมิด แม้จะมีการเงินที่ตึงเครียด แต่พวกเขาก็รับเลี้ยงเธออย่างไม่เป็นทางการ นานๆ จะมีหนังเข้ามา ย่องเข้ามาหาคุณ และส่งหัวใจของคุณให้กลายเป็นระเบิดเล็กๆ จากการฉายร่วมกับเพื่อนอีกหกคน เราต้องผ่าสิ่งที่เราเพิ่งประสบมา เมื่อมันปรากฏออกมา มันไม่ได้เป็นการรื้อโครงสร้างมากนัก แต่เป็นการอภิปรายเกี่ยวกับแนวคิดของหน่วยครอบครัวที่ Kore-eda วาดด้วยพู่กันที่ละเอียดอ่อนและสวยงามเช่นนี้ นั่นคือเมื่อคุณตระหนักถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของภาพยนตร์และสิ่งที่สามารถทำได้ นี่คืออัญมณีล้ำค่า Kore-eda ดำน้ำในธีมโปรดของเขาเกี่ยวกับหน่วยครอบครัวและสังเกตว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับรากฐานของความสัมพันธ์ในครอบครัวหากเกิดการเปลี่ยนแปลงจากแผ่นดินไหว เป็นธีมที่เขาเคยแสดงในภาพยนตร์ยอดเยี่ยมอย่าง Nobody Knows (2004), Still Walking (2008), I Wish (2011), Like Father, Like Son (2013), Our Little Sister (2015) และ After the Storm ( 2559). หลังจากภาพยนตร์ยอดเยี่ยมหลายเรื่องในธีมเดียวกัน คุณจะคิดว่าเขาจะยังกลั่นกรองอะไรได้อีก Shoplifters อาจเป็น Kore-eda ที่ซับซ้อนที่สุด แต่ก็ยังเป็นภาพยนตร์ที่เข้าถึงได้ง่ายที่สุดของเขาจนถึงปัจจุบัน แนวคิดที่สำรวจใน Shoplifters นั้นฉลาดหลายด้านและเฉียบแหลม ผสานเข้ากับผ้าม่านที่จะแตกเป็นชิ้นๆ หากแม้แต่ฉากเดียวถูกนำออกไป สคริปต์มีความละเอียดอ่อนและดึงความเห็นอกเห็นใจได้ง่าย หลายครั้งที่บทสนทนารู้สึกว่าไม่มีอันตราย เพียงแต่ความเจ็บช้ำจะกระทบกระเทือนจิตใจคุณในเวลาต่อมา มันไม่ได้ตัดสิน ไม่เคยชี้นิ้วไปที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ไม่มีอะไรผิดพลาดที่ด้านข้างของทวีต โทนเสียงได้รับการดูแลอย่างดีตั้งแต่เฟรมแรกจนถึงขั้นสุดท้ายที่ทำลายล้าง ตามปกติแล้ว การยกของหนักจะทำโดยนักแสดงที่อายุน้อยที่สุด การแสดงที่เป็นธรรมชาติมากจนพวกเขารู้สึกสมจริง นักแสดงทั้งมวลได้รับการคัดเลือกอย่างยอดเยี่ยมและแต่ละคนก็เปล่งประกายในแบบที่น่าจดจำของตัวเอง พวกเขาอาจเป็นขโมย แต่มีเกียรติและความชอบธรรมในตัวพวกเขา พวกเขาไม่ได้เป็นตัวแทนของชนชั้นที่ต่ำที่สุดในสังคมญี่ปุ่นและไม่เชื่อในเอกสารประกอบคำบรรยาย ด้วยความยุติธรรมที่บิดเบี้ยว พวกเขายินดีที่จะแหกกฎเพื่อความอยู่รอด เหนือสิ่งอื่นใด ความรักและความไว้วางใจที่พวกเขามีให้กันคือกาวที่ผูกมัดพวกเขา Kore-eda ไม่เคยทำให้การขี่ทางอารมณ์ราคาถูกลงและแสดงนิทรรศการเช่นคำเทศนา รายละเอียดของตัวละครค่อยๆ สะสมในลักษณะของเซน จนถึงฉากสุดท้ายที่บีบคั้นหัวใจ เช่นเดียวกับภาพยนตร์ที่บีบหัวใจของเขาหลายๆ เรื่อง Shoplifters รู้สึกเหมือนเป็นผลงานชิ้นเอก 3 ชั่วโมง และฉันก็แปลกใจอีกครั้งที่มันเป็นเพียง 2 hour film เพราะ Kore-eda อัดแน่นเรื่องราวมากมาย คุณจะรู้สึกเหมือนได้ใช้ชีวิตร่วมกับตัวละครอย่างไม่ต้องสงสัย นักขโมยของตามร้านเป็นสิ่งที่จำเป็นในการดูและให้การพิจารณาหลายอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่ถือเป็นครอบครัวที่แท้จริง ฉันชอบสิ่งที่หัวหน้าครอบครัวพูดในฉากครุ่นคิดที่ชายหาด และฉันจะถอดความ - "บางครั้ง จะดีกว่าที่จะอยู่กับครอบครัวที่คุณเลือกมากกว่าครอบครัวที่คุณเกิด" มีอาหารให้คิดบ้าง
ภาพยนตร์เรื่องนี้บอกเล่าเรื่องราวของครอบครัวหนึ่งที่รับเด็กสาวที่พวกเขาพบบนท้องถนน เรื่องราวนั้นช้า แต่เมื่อมันแผ่ออกไป มันจึงมีความน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ นึกไม่ถึงว่าพล็อตจะจบลงแบบนี้ ตอนจบมีพลังมาก มันเผยให้เห็นว่าชนชั้นทางสังคมที่ต่ำที่สุดต่อสู้ดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่อย่างไร เป็นเรื่องราวที่น่าเศร้ามาก
ภาพยนตร์เรื่องนี้บอกคุณ!เป็นกลุ่มคนที่นั่งดูหนังที่ไร้เหตุผลและงี่เง่าเหมือนที่น่าเบื่อและไม่ได้ผล แต่กลับไม่เกลียดชังกันหรือฆ่ากันเอง พวกเขาแค่เอาฟิล์มออกมาแล้วหัวเราะเยาะ มัน.
Shoplifters: ละครครอบครัวที่ไม่เกี่ยวกับนิวเคลียร์ที่ผสมผสานกับอารมณ์ขันในโตเกียว เรามีคุณย่าฮัทสึเอะ (คิริน กิกิ) ที่อุดหนุนเงินบำนาญของเธอส่วนที่เหลือของตระกูล พ่อโอซามุ (ลิลี่ แฟรงกี้) เป็นลูกจ้างชั่วคราว เขาสอนลูกชายโชตะ (ไคริ โจ) ให้ขโมยของในร้านในขณะที่เขาก่อกวน แม่โนบุโยะ (ซากุระ) อันโดะ) ทำงานในร้านซักรีดและขโมยของมีค่าในกระเป๋า น้องสาวของเธออากิ (เมา มัตสึโกะ) ทำหน้าที่เป็นพนักงานต้อนรับในบาร์ ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปิดกว้างสำหรับคำถาม แต่พวกเขาทำงานเป็นครอบครัว เมื่อกลับมาจากการสำรวจการขโมยของตามร้าน โอซามุและโชตะพบเด็กสาวที่เย็นชาและหิวโหย ยูริ (มิยู ซาซากิ) พวกเขาพาเธอกลับบ้านและให้อาหารเธอ พวกเขาพยายามจะกลับบ้านของเธอ แต่โนบุโยะของเธอกลับกลายเป็นว่าพ่อแม่ของยูริทะเลาะกันและเกิดความรุนแรงขึ้น พวกเขาตัดสินใจที่จะเก็บยูริไว้หลังจากพบรอยฟกช้ำที่แขนของเธอ ชีวิตดำเนินต่อไป ยูริกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว โชตะใช้เธอเป็นสิ่งล่อใจระหว่างหลบหนีจากการลักขโมย จากนั้นยูริก็ปรากฎตัวในทีวี โซเชียลเน็ตเวิร์กพบว่าเธอหายตัวไป 2 เดือนโดยที่พ่อแม่ไม่ได้รายงาน เรื่องราวชีวิตครอบครัวในญี่ปุ่น ครอบครัวไม่ใช่คนที่เกี่ยวข้องกับคุณเสมอไป แต่เป็นครอบครัวเดียวกัน ที่ดูแลคุณ แม้ว่าโอซามุจะได้รับบาดเจ็บจากการทำงานและโนบุโยะตกงาน พวกเขาก็ไม่ละทิ้งยูริ มีการพึ่งพาอาศัยกันเกิดขึ้นที่นี่ คุณย่าไม่ต้องการตายเพียงลำพัง เธอจึงยอมให้ครอบครัวเอิร์ซัทซ์อาศัยอยู่กับเธอ แต่ถึงกระนั้นเธอก็มีความลับของเธอเอง ในระดับต่าง ๆ บ้านที่ผู้อาศัยที่เป็นผู้ใหญ่กำลังหาประโยชน์และดูแลซึ่งกันและกัน บางครั้งนี่เป็นการเสียดสีเกี่ยวกับชีวิตครอบครัวชาวญี่ปุ่นและการแบ่งแยกระหว่างความรับผิดชอบทางครอบครัวที่ควรจะเป็นในทางทฤษฎีและในความเป็นจริง การแสดงที่ยอดเยี่ยมจากคิริน กิกิ ในบทบาทสุดท้ายของเธอก่อนที่เธอจะเสียชีวิตเมื่อต้นปีนี้ ไคริและมิยูกำลังคบหากันเหมือนเด็กๆ ที่มีชีวิตที่ยากลำบากแต่กำลังก้าวข้ามมันไป ภาพที่คับแคบส่วนใหญ่ในบ้านหลังเล็กหรือร้านค้ามืดๆ ตรงข้ามกับกระทะที่กว้างและสว่างกว่าริมฝั่งแม่น้ำ กำกับการแสดงโดย Hirokazu Kore-eda ผู้ขโมยของตามร้านสมควรได้รับรางวัล Palme d'Or ที่ Cannes ในปี 2018 9/10
ในการพรรณนาถึงครอบครัวชาวญี่ปุ่นชนชั้นล่าง ผู้กำกับฮิโรคาสุ โครีเอดะได้สำรวจหัวข้อของครอบครัวและพลังขับเคลื่อนของเด็กอีกครั้ง สำหรับเขา ครอบครัวอาจไม่เกี่ยวข้องกับสายเลือด การดูแลและความเคารพเท่านั้นกำหนดครอบครัว - ยกเว้นที่นี่พ่อแม่สอนเด็ก ๆ ให้ขโมยของในร้าน ภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดฉากขึ้นโดยมีพ่อ (ลิลลี่ แฟรงกี้) และลูกชาย (โจ ไคริ) อุ้มเด็กผู้หญิง (มิยู ซาซากิ) ที่ตัวสั่นอยู่ในระเบียงอันเย็นยะเยือกของเธอ และพาเธอไปที่บ้านอันอบอุ่นด้วยอาหารร้อน จากนั้นผู้ชมก็ค่อยๆ เห็นสมาชิกคนอื่นๆ ในครอบครัว - แม่ (ซากุระ อันโดะ), คุณยาย (คิริน กิกิ) และหลานสาว (มายุ มัตสึโอกะ) แต่เมื่อเรื่องราวคลี่คลาย เราจะค้นพบมากขึ้นว่ามีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร แม้ว่าจะไม่ใช่สายเลือดที่เชื่อมโยงพวกเขาเข้าด้วยกัน แต่ครอบครัวก็มีความสัมพันธ์ที่พึ่งพาอาศัยกันหรือการทำงานเป็นทีมที่เกี่ยวข้องกับความรักและความห่วงใย คุณยายมีกองทุนเพื่อการเกษียณแต่เธอไม่อยากตายเพียงลำพัง และดูแลผู้อื่นด้วยการรับรู้และอารมณ์ที่เฉียบแหลม นี่จะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าการนำผู้สูงอายุที่โดดเดี่ยวไปอยู่ในบ้านพักคนชราหรือไม่? ตัวละครไม่ขอให้รัฐบาลเปลี่ยนนโยบาย แต่พวกเขากลับจัดการเรื่องนี้ด้วยมือของพวกเขาเองและสร้างวิถีแห่งการดำรงอยู่ของพวกเขาเอง แม่และพ่ออาจมีปัญหาเรื่องการเจริญพันธุ์ แต่พวกเขาดูแลกันและเลี้ยงดูลูกด้วยวิธีของตนเองมากขึ้น ที่นี่สะท้อนธีมของผู้กำกับในเรื่อง "Like Father, like son" - ไม่ว่าสายเลือดจะสัมพันธ์กันตราบใดที่ยังมีความรัก รวมไปถึงใน "Nobody Knows" ด้วย - ความลับมากมายในครอบครัวและชุมชนก็ใจดีต่อเด็ก ๆ ยังไม่ชัดเจนว่าอากิโกะ หลานสาวของนายหญิงของสามีของคุณยายเข้ามาในครอบครัวได้อย่างไร แต่เธอเป็นคนขี้เหงาและแสวงหาการปลอบโยนจากผู้อุปถัมภ์ที่อ้างว้างอีกคน (โซสึเกะ อิเคมัตสึ) ซึ่งเป็นตัวละครชายขอบในสังคมเช่นกัน อันที่จริง สมาชิกในครอบครัวทุกคนล้วนเป็นสมาชิกชายขอบในสังคม อาศัยอยู่ในใจกลางกรุงและสามารถ "ฟัง" ได้เพียงดอกไม้ไฟเท่านั้น ตอกย้ำความสำคัญของเวลาคุณภาพดังแสดงใน “เหมือนพ่อ เหมือนลูก” ในที่นี้ เวลาอาหารทั้งหมดเป็นเวลาเชื่อมสัมพันธ์ การเดินทางไปชายหาดโดยธรรมชาติคือเรื่องเพศศึกษา สิ่งเหล่านี้ต้องการผู้ใหญ่ที่อ่อนไหวและเฉลียวฉลาดแม้ว่าพวกเขาจะไม่มีลูก/หลานเป็นของตนเอง นี่อาจเป็นการปลุกให้สังคมญี่ปุ่นสูงวัยด้วยอัตราการเกิดที่ลดลงและแนวโน้มการเติบโตของซิงเกิลตัน ครอบครัวพหุนิยมนี้จะเป็นทางเลือกสำหรับความต้องการความรักขั้นพื้นฐานของมนุษย์หรือไม่? แน่นอนว่าส่วนที่ขัดแย้งกันคืออาชีพของครอบครัว - การขโมยของในร้าน แต่ในการรับรู้ พวกเขาแค่ใช้ซ้ำและรีไซเคิลสิ่งที่คนอื่นละทิ้งไป พวกเขาไม่ฉก พวกเขาแค่ไปรับคน/สิ่งของที่คนอื่นไม่ต้องการ - ภรรยา ลูกชาย ลูกสาว ยาย เสื้อผ้าและของใช้ในครัวเรือน (หากพวกเขาอยู่ในร้าน จากนั้นพวกเขาก็ให้ความสำคัญกับสิ่งที่พวกเขามีหรือใครก็ตามที่พวกเขาเป็น สคริปต์ที่เขียนเรียบและละเอียดอ่อนมาก การแสดงที่ยอดเยี่ยม: เสียงต่ำและเป็นธรรมชาติ แต่ยังน่าเชื่อมาก แต่มันเป็นเด็กที่ขโมยการแสดง ความไร้เดียงสาและความมุ่งมั่นของพวกเขาทำให้คุณรู้สึกทั้งเศร้าและมีความสุข ในครอบครัวที่ขยายแต่แน่นแฟ้นซึ่งสมาชิกทุกคนถูกหยิบขึ้นมาโดยบังเอิญ มีความรักมากมาย ครอบครัวตัดสินใจที่จะอยู่ด้วยกันและอยู่ต่อไป แม้แต่หนังสือภาพโชะตะที่ลูกชายอ่านก็ยังเป็นเรื่องราวของการรวมตัวกันเพื่อต่อสู้กับศัตรูตัวฉกาจ - ปลาว่ายน้ำกับทูน่าตัวใหญ่ การเขียนสคริปต์ที่ละเอียดอ่อนจริงๆ เศร้าแต่ก็อบอุ่นหัวใจ ผู้ใหญ่ทุกคนมีความอ่อนไหวและห่วงใยกันมาก บางทีอาจเป็นการคาดคะเนของผู้กำกับ พวกเขายังสงวนไว้มากและไม่พูด "ขอบคุณ" หรือ "พ่อ" ออกมาดัง ๆ เราเห็นธีมที่เกิดซ้ำมากมายที่นี่ ดูเหมือนว่า "Shoplifters" อาจเป็นส่วนขยายของ "ไม่มีใครรู้" ที่เราเห็นว่าเด็ก ๆ ถูกทอดทิ้งในบ้านของตัวเองอย่างไร "โจรขโมยของตามร้าน" มอบบ้านใหม่ให้พวกเขา น่าเสียดายที่มันเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ไม่ได้รับการอนุมัติจากระบบ ปัญหาเดียวกันนี้ยังคงมีอยู่ตลอด นั่นคือ เด็กๆ ถูกทิ้งไว้ในรถในเรื่อง "Nobody Know" ซึ่งกลายเป็นโชะตะที่หยิบขึ้นมาใน "Shoplifters" ต้องฝังศพคนตาย เวลารับประทานอาหารคือช่วงเวลาแห่งพันธะ: ตั้งแต่แกงกะหรี่ไปจนถึงราเม็งกึ่งสำเร็จรูปไปจนถึงกระดาษ การตัดผมของผู้ปกครองแสดงความห่วงใย ฯลฯ ... โดยรวมแล้ว แสดงให้เห็นปัญหามากมายในสังคมญี่ปุ่นสมัยใหม่และให้แสงสว่างแก่อนาคต ประเด็นที่อาจเบี่ยงเบนไปจากสถานประกอบการ/ประเพณีหรือศีลธรรม แต่สร้างขึ้นด้วยความรัก ความหวัง และความห่วงใยมากมาย ผู้กำกับห่วงใยสังคมจริงๆ และกำลังสำรวจว่าครอบครัวที่เลือกเองจะได้ผลหรือไม่ ในโลกของเขามี แต่ระบบไม่อนุญาต แตกต่างจาก "ไม่มีใครรู้" ที่มีแสงแดดสดใสในท้ายที่สุดส่งสัญญาณความหวัง "Shoplifters" มีมุมมองที่มองโลกในแง่ร้ายมากกว่า ราวกับประกาศความเป็นไปไม่ได้ของการสำรวจของผู้กำกับในการสร้างครอบครัวใหม่นี้ ภาพยนตร์ยอดเยี่ยม แนะนำเป็นอย่างยิ่ง
ฉันกำลังให้คะแนน "เรตติ้ง" อยู่ที่ 8/10 แต่โดยพื้นฐานแล้วฉันไม่รู้ว่าจะใส่หนังแบบนี้เป็นตัวเลขได้อย่างไรเมื่อเทียบกับความพยายามของฮอลลีวูด มันเป็นในระดับที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ภรรยาและฉันเพิ่งกลับมาจากการดูมันที่โรงละครศิลปะในท้องถิ่นของเรา และเราชอบมันมาก สำหรับภาพยนตร์เรื่องล่าสุดเรื่องอื่นๆ ภาพยนตร์เรื่องนี้ใกล้เคียงกับ "Roma" และภาพยนตร์อินดี้อเมริกันเรื่อง "Leave No Trace" ที่หวานอมขมกลืนและไม่เร่งรีบกับการสำรวจมนุษย์ที่จริงจังที่ทำงานอย่างหนักเพื่อเอาชีวิตรอด"Shoplifters" ติดตามชีวิตของ "ครอบครัว" ชั่วคราว อาศัยอยู่ด้านล่างของเมืองญี่ปุ่นที่ไม่มีชื่อ (สถานที่นั้นไม่สำคัญ) พวกผู้ใหญ่ต่างดิ้นรนด้วยงานที่มีความปลอดภัยต่ำ งานได้ค่าตอบแทนต่ำ คุณย่ามีรายได้บำนาญเพียงเล็กน้อย และเด็กๆ ก็เป็นคนเร่ร่อน พวกเขาเข้าไปในตึกแถวที่พลุกพล่านและวุ่นวาย และเด็กสองคนกำลังยุ่งอยู่กับการเลือกเทคนิคการขโมยของในร้านเล็กๆ จากผู้ใหญ่ เราค่อยๆเรียนรู้ว่าแทบไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย พวกเขาเลือกกันเองโดยไม่ได้ตั้งใจให้อยู่ในกรอบนอกขอบสังคมปกติเล็กน้อย พวกเขาทั้งหมดได้ละทิ้งหรือถูกนำออกจากความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ที่ไม่เหมาะสมหรือเป็นอันตรายในทางใดทางหนึ่ง ตลอดการหาประโยชน์ของพวกเขา เล่าโดยฉากสั้น ๆ ยาว ๆ ต่อเนื่องกันว่าพวกเขารู้สึกผูกพันอย่างใกล้ชิด แต่ "ครอบครัว" ของพวกเขาถูกสร้างขึ้นไม่ใช่ด้วยเลือด แต่ด้วยความเมตตาที่พวกเขาแสดงต่อกันอย่างต่อเนื่อง พวกเขาอยู่รอดบนขอบ แต่พวกเขารักและเป็นที่รัก ข้อความสำคัญที่สองและอ่อนเกินที่ฉันได้รับจากภาพยนตร์เรื่องนี้คือบรรยากาศ: มันเงียบ ฉากที่อาจ -- ในภาพยนตร์ฮอลลีวูด -- คาดเดาได้ว่าจะนำไปสู่การตะโกนใส่ไม้ขีดไฟหรือแสดงความโกรธหรือการเผชิญหน้ากับผู้มีอำนาจ *ไม่เคย* ใช้เส้นทางที่มีราคาถูกเกินไปที่นี่ เมื่อต้องเผชิญกับคำถามที่ยาก ตัวละครหลักจะตอบอย่างไตร่ตรองและซื่อสัตย์ แม้จะอยู่บนถนนที่มีการจราจรและผู้คนมากมายรอบๆ ก็เงียบ อะไรจะเปลี่ยนไป ในตอนท้ายของหนัง ตัวละครหลักกำลังถูกสัมภาษณ์อย่างอดทนโดยเจ้าหน้าที่บริการสังคมในฉากที่มีพลังแม่เหล็ก คำตอบของสมาชิก "ครอบครัว" มักจะน่าตกใจ: "ทำไมคุณถึงสอนลูกชายให้ขโมยของตามร้าน" “ฉัน ... ไม่รู้จะสอนอะไรเขาอีก” หรือ: "คุณไม่ได้พาคุณยายไปโยนทิ้งเหรอ?" “เปล่า คนอื่นโยนเธอทิ้ง เรารับเธอเข้ามา” หรือ: "เด็กอยู่กับแม่ของเธอ" “ไม่ การให้กำเนิดไม่ได้ทำให้เธอเป็นแม่” จากเหลือบเล็ก ๆ เช่นนี้ หน้าต่างจะเปิดออกสู่โลกทั้งใบของธรรมชาติมนุษย์
"Shoplifters" เป็นภาพยนตร์ที่วิเศษมากเกี่ยวกับหลาย ๆ วิธีที่ผู้คนสามารถกำหนดความหมายของการเป็นครอบครัวได้ ครอบครัวในภาพยนตร์เรื่องนี้ทำให้การดำรงอยู่ในโตเกียวยุคใหม่ พวกเขามีงานทำ แต่พวกเขาเสริมการดำรงชีวิตด้วยการขโมยและการกลั่นแกล้ง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะดำเนินชีวิตตามหลักจริยธรรมของตนเอง พวกเขาไม่ใช่คนเลว อันที่จริง พวกเขาค่อนข้างดีในบางแง่มุม แต่พวกเขาทำสิ่งที่คนอื่นมองว่าไม่ดี และพวกเขาไม่ได้กังวลมากเกินไปเกี่ยวกับการทำร้ายผู้อื่นระหว่างทาง แม้ว่าปกติแล้วจะไม่ ด้วยวิธีหลักๆ สิ่งที่เราเรียนรู้เกี่ยวกับพวกเขาในการเปิดเผยอย่างสม่ำเสมอและละเอียดอ่อนตลอดระยะเวลาของภาพยนตร์คือไม่มีสิ่งใดที่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่พวกเขาก็รวมตัวกันเป็นครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสนิทสนม ความสุข และความสามัคคีมากกว่าที่พวกเขามี ที่พวกเขาเกี่ยวข้องในความหมายดั้งเดิม "Shoplifters" เป็นหนังประเภทโปรดของฉัน เพราะมันแสดงให้เห็นว่าผู้คนสามารถเป็นได้หลายอย่างพร้อมกันและท้าทายการจัดหมวดหมู่ เราเรียนรู้ที่จะรู้จักคนเหล่านี้ หูดและทั้งหมด และขึ้นอยู่กับเราว่าจะรู้สึกอย่างไรกับพวกมัน หนังไม่ได้ตัดสินใจแทนเรา ฉันตกหลุมรักพวกเขา และถึงแม้ว่าฉันไม่จำเป็นต้องให้อภัยทุกสิ่งที่พวกเขาทำ แต่ฉันก็รู้สึกแย่ในตอนจบที่ชีวิตที่พวกเขาสร้างขึ้นมาด้วยกันจากสถานการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้ในภาพยนตร์ เต็มไปด้วยการแสดงที่ยอดเยี่ยม สิ่งที่ฉันคิดไม่ออกก็คือ ซากุระ อันโดะ ในฐานะ "แม่" เมื่อเราพบเธอครั้งแรก ดูเหมือนว่าเธออาจจะเย็นชาและโดดเดี่ยวที่สุดในกลุ่ม แต่ในตอนท้ายของหนัง เราตระหนักดีว่าเธอมีความรับผิดชอบเพียงใดในการเก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้วยกัน การแสดงอย่างเธอนั้นน่าละอายเกินกว่าจะได้รับความสนใจจากออสการ์ เพราะเธอสมควรได้รับมัน ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับรางวัลภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศยอดเยี่ยมจากงานออสการ์ปี 2018 จะไม่ชนะ แต่ไม่จำเป็นต้องได้รับรางวัลเพื่อยืนยันความยิ่งใหญ่ เกรด: A+
Hirokazu Koreeda เป็นหนึ่งในผู้สร้างภาพยนตร์ที่เก่งที่สุดที่ทำงานอยู่ในปัจจุบัน เขาเชี่ยวชาญด้านความสัมพันธ์ภายในครอบครัว รวมถึงความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา ลักษณะที่ไม่เคยปรากฏชัดในงานของเขามากไปกว่าใน SHOPLIFTERS ภาพยนตร์เริ่มต้นด้วย Father Osamu (Koreeda vet Lily Franky) และ Son Shota (Jyo Kiari) ที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมชื่อที่ร้านเล็กๆ อย่างเงียบๆ และด้วยความแม่นยำของจังหวะ พวกเขาจึงทำการปล้นเล็กๆ น้อยๆ ของพวกเขาได้ เมื่อพวกเขากลับบ้าน - กระท่อมที่ทรุดโทรมและรกมากขึ้น - เราได้พบกับครอบครัวนอกรีตที่เหลือ - คุณยายฮัตสึเอะ (คนประจำ Koreeda อีกคนหนึ่งคือคิรินกิกิ) และลูกสาวสองคนที่โตแล้ว Nobuyo (ซากุระ Ando) และ Aki (มายุมัตสึโอกะ) โนโบโยเป็นคู่หูของโอซามุ แนะนำตัวในกลุ่มคือเด็กสาวยูริ (มิยูซาซากิ) ที่พวกเขาพบบนถนนที่ร้องขอความช่วยเหลือ พวกเขาพาเธอไปอยู่ใต้ปีกของพวกเขาแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่ามันเป็นรูปแบบการลักพาตัว - แรงจูงใจที่ดีและทั้งหมด เมื่อแนะนำ Koreeda (ผู้เขียนบทภาพยนตร์ด้วย) ใช้เวลาในการเปิดเผยชีวิตของตัวละครแต่ละตัวรวมถึงการเปิดหัวข้อต่าง ๆ ที่ เชื่อมต่อกลุ่ม ตัวละครแต่ละตัวได้รับผลตอบแทนเมื่อเราเข้าใจวิธีการและแรงจูงใจของพวกเขา วิธีการของ Koreeda อาจดูกว้างใหญ่และบางครั้งก็ดูคลุมเครือ แต่เขาไม่เคยรู้จักการเล่าเรื่องที่เข้มงวดมาก่อน พวกเขาเปิดเผยต่อหน้าเราและผู้ชมจะต้องแยกแยะการแรเงา ฉากสามารถเริ่มต้นด้วยความหมายระดับหนึ่งและจบลงด้วยความซาบซึ้งในการแรเงาที่ลึกกว่าซึ่งแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ไม่มีอะไรมากไปกว่าฉากที่ Aki แลกเปลี่ยนเป็นนักแสดงแอบดูซอฟต์คอร์ มีเพียงผู้อำนวยการทักษะของ Koreeda เท่านั้นที่สามารถเปลี่ยนการกระทำที่อ่อนหวานอย่าง Aki ให้กลายเป็นความอ่อนโยนได้ นักแสดงทำได้ดีเหมือนกันตั้งแต่เด็กจนถึงคนโต แต่ซากุระ อันโดะนั้นยอดเยี่ยมมาก ไม่มีอะไรมากไปกว่าในไคลแม็กซ์ที่ทำลายล้างอย่างเงียบ ๆ ฉากสุดท้ายของ SHOPLIFTERS เป็นที่ที่การวางแผนที่ดูเหมือนสุ่มมารวมกัน ทุกอย่างถูกเปิดเผยพร้อมกับข้อมูลเชิงลึกและการเปิดเผยใหม่ นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในเหตุการณ์ที่สะเทือนใจที่สุดในภาพยนตร์ในปีนี้ Koreeda เช่นเดียวกับแนวทางของเขา ไม่ได้ให้คำตอบที่ง่ายหรือชัดเจน ความจริงที่ว่าเรายังสนใจที่จะไตร่ตรองชะตากรรมของตัวละครเหล่านั้นหลังจากตอนจบเครดิต เป็นข้อพิสูจน์ว่าภาพยนตร์ของ Koreeda มีประสิทธิภาพเพียงใด
เธอต้องใส่ฉันนะ!มันเชยมากและเสียเวลา!การแสดงแย่เหมือนกัน! ภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างความฮือฮาและน่าเบื่ออย่างยิ่ง ไม่น่าเชื่อ และเต็มไปด้วยความโง่เขลา
ใครเป็นคนเขียนภาพยนตร์ที่น่าเบื่อช้าเหล่านี้? ฟังนะ ไม่ใช่ฉัน ฉันเคยดูหนังจีนมาก่อนและสนุกกับมัน Fists of Fury, Crouching Tiger, Shaolin Soccer, The Tiger และอีกมากมาย อันนี้น่าเบื่อ สาววัยรุ่นยังหวานอยู่ #รักษาไอติม
'ผู้ลักพาตัว' ที่โง่ที่สุดในโลก และเมื่อฉันพูดว่าผู้ลักพาตัว นั่นไม่ใช่การประเมินของฉัน เป็นสิ่งที่สตูดิโอและผู้วิจารณ์เรียกมันว่า หลังจากอ่าน 2 ครั้ง พวกเขา 'ลักพาตัวผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เธอกำลังเล่นอยู่ข้างนอกที่ถนนทุกวัน สองถนนลง!?!?!ใช่ ฉันรู้.
ชมการแข่งขัน En อย่างเป็นทางการที่งาน Festival De Cannes 2018 เมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม ภาพยนตร์เรื่องโปรดของฉันในเทศกาลชื่อในภาพยนตร์แข่งขันที่ฉาย การแสดงที่ยอดเยี่ยมทุกรอบด้วยทิศทางที่คล่องแคล่ว เขียนได้อย่างยอดเยี่ยมภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับประโยชน์จากการเขียนโดยผู้กำกับมนุษยนิยมตามขั้นตอนของผู้เชี่ยวชาญคนก่อนเช่น De Sica และ Bresson ฉันไม่สามารถแนะนำหนังเรื่องนี้ได้มากพอจริงๆ ความสมจริงทางสังคมที่เขย่าหัวใจคุณจนแทบขาดใจ โมเดิร์นคลาสสิกแบบทันทีทันใด สิบในสิบ.
หลังจากหลายปีของภาพยนตร์ที่ได้รับการเสนอชื่อ Kore-eda Hirozaku ก็คว้ารางวัลใหญ่ในเทศกาล Cannes ปีนี้ โดยอ้างว่า Palme d'Or สำหรับ "Shoplifters" ล่าสุดของเขา ในเวลาไม่กี่เดือนหลังจาก "The Third Murder" ประสบความสำเร็จหลายครั้งที่งาน Academy Awards ในญี่ปุ่น เขากำลังเพิ่มเหรียญตราให้กับเสียงไชโยโห่ร้องหลายปี แต่ภาพยนตร์ที่ล้ำค่าที่สุดของเขาอยู่ท่ามกลางผลงานอื่นๆ ได้อย่างไรที่ภาพยนตร์แย่ๆ ยังไม่ปรากฏให้เห็น ราวกับว่า "ไม่มีใครรู้" ของผู้ใหญ่ "Shoplifters" แสดง "ครอบครัว" ของคนรู้จักที่นำมารวมกันโดย สถานะทางสังคมและการปฏิบัติที่คล้ายคลึงกันโดยครอบครัวดั้งเดิมของพวกเขา "คุณยาย" ฮัตสึเอะ (คิริน กิกิ ผู้ล่วงลับไปแล้ว) ดูแล "ลูกชาย" ของเธอ โอซามุ (ลิลี่ แฟรงกี้) "ภรรยา" คนเล็กของเขา โนบุโยะ (ซากุระ อันโดะ) น้องสาวของเธอ อากิ (มายุ มัตสึโอกะ) และ "ลูกชาย" ของทั้งคู่ โชตะ ( Jyo Kairi) หลังจากการลดราคาห้านิ้วที่ประสบความสำเร็จ Osamu และ Shota เดินกลับบ้านได้ผ่าน Yuri (Miyu Sasaki) ที่ถูกทิ้งไว้ในความหนาวเย็นอีกครั้ง ให้อาหารและความอบอุ่นแก่เธอ ในไม่ช้าพวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาจะต้องส่งเธอกลับบ้านโดยชอบธรรมของเธอ แต่ในขณะที่พวกเขากำลังจะทำเช่นนั้น ได้ยินการโต้เถียงของพ่อแม่ของเธอ และโนบุโยะไม่สามารถพาตัวเองไปทิ้งเธอไว้ในบ้านที่ไม่มีใครรักได้ ทั้งคู่เพิ่งคลอดบุตรคนที่สองและสมาชิกในครอบครัวคนล่าสุด แต่สิ่งที่พวกเขาสามารถมอบให้ในบ้านอันเป็นที่รักไม่สามารถจับคู่ทางการเงินได้ พวกเขาทั้งหมดอาศัยอยู่ในกระท่อมห้องเดียวนอนทับกัน โอซามุมีงานทำที่ค่าแรงต่ำในการก่อสร้าง แต่ไม่นานก็พบว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บและตกงาน โนบุโยะทำงานในร้านซักรีด แต่พบว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน อากิเป็นผู้หารายได้ที่แท้จริงเพียงคนเดียว แต่การทำงานในการแสดงแอบดูอวดความสามารถของเธอ และด้วยเหตุนี้ไม่ได้แบ่งปันสิ่งที่เธอเก็บไว้กับคนอื่นๆ การทำมาหากินหลักของครอบครัวจึงมาจากเงินบำนาญของฮัตสึเอะและการลักขโมยในระดับต่ำ Osamu และ Shota เป็นตัวละครหลักในสายงานนี้ และ Yuri ก็เข้ามาในเกมของพวกเขา แต่โครงสร้างทางการเงินและครอบครัวเช่นนี้สามารถคงอยู่ได้นานเท่านั้น เมื่อถูกจับได้จากการก่อเหตุ อุบัติเหตุระหว่างการหลบหนีทำให้ต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล นำไปสู่การจับกุม สารภาพผิด ส่งผลให้จบลง Kore-eda มักตั้งคำถามในภาพยนตร์ของเขา ซึ่งไม่มีคำตอบในทันที นี่คือความผูกพันที่ทำให้ครอบครัวอยู่ด้วยกัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีสายโลหิต แต่ในการ "รับ" ยูริ พวกเขาปฏิบัติต่อเธอได้ดีกว่าพ่อแม่ของเธอด้วยความรักและความทุ่มเทที่มากขึ้น พวกเขามีเพียงเล็กน้อยที่จะเสนอสมาชิกใหม่ในครอบครัว แต่ทุกคนดูมีความสุขกับสถานการณ์นี้ แม้ว่าทุกคนจะมีชีวิตที่ใครๆ ก็พยายามหลีกเลี่ยง นี่เป็นความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกว่าความสัมพันธ์ที่ญาติทางสายเลือดนำเสนอซึ่งกันและกัน "Shibatas" อยู่ด้วยกันโดยการเลือกมากกว่าการบังคับด้วยเลือดด้วยวิธีแก้ปัญหาหลังสมัยใหม่เป็นทางเลือกที่ดีกว่าเมื่อเทียบกับประเพณี แต่ความผูกพันทางสายเลือดจะอยู่ที่นั่นเสมอ และการเลือกที่จะเดินออกจากชิบาตะก็เป็นความจริงเช่นกัน เมื่อมาถึง ยูริสามารถเลือกที่จะอยู่หรือกลับไปหาครอบครัวของเธอได้ และเมื่อเจ้าหน้าที่เข้ามาพัวพัน อาจมีการหลอกลวงเกิดขึ้นทั้งหมด โชตะถูกจับโดยเจตนา โดยรู้ว่าอาจส่งผลให้พวกเขาถึงแก่กรรม Osamu และ Nobuyo ฆ่าเพื่อป้องกันตัวเองอดีตสามีของเธอถูกเปิดเผย; ฮัตสึเอะและอากิเคยมีความสัมพันธ์ในครอบครัว ฮัตสึเอะอ้างเงินจากพ่อแม่ของอากิอย่างเจ้าเล่ห์ และโชตะนอนอยู่ในโรงพยาบาลพร้อมสอบปากคำ คนอื่นๆ วางแผนหลบหนี ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว "ครอบครัว" อาจไม่มากไปกว่าความสะดวกสำหรับอาชญากร ค่าแรงต่ำและการหลอกลวง โดยที่จริงแล้วไม่ค่อยมีใครรู้จักว่าพวกเขามีส่วนร่วมด้วย แต่เมื่อได้รับสิทธิตามกฎหมาย ทั้งหมดแสดงให้เห็นว่าครอบครัวเทียมที่พวกเขาสร้างขึ้นอาจดีกว่าทางเลือกอื่น เมื่อไม่มีสายเลือดเดียวกัน พวกเขาจึงต้องระมัดระวังมากขึ้นและพิจารณาถึงพฤติกรรมซึ่งกันและกัน สิ่งที่พูดและเปิดเผย ปล่อยให้เป็นการประนีประนอมที่มีความสุขมากขึ้น เช่นเคย การเดินไปอย่างช้าๆ ของ Kore-eda ช่วยให้สร้างช็อตที่มีรายละเอียดและละเอียดอ่อนได้อย่างต่อเนื่อง เรื่องราวตลอดจนความรู้เกี่ยวกับบั้นท้ายของลิลี่ แฟรงกี้ อย่างไรก็ตาม จุดจบเป็นคำสารภาพ โดยแต่ละคนได้เปิดเผยเรื่องราวของตนต่อตำรวจในการสัมภาษณ์เป็นรายบุคคล (บางส่วนดำเนินการโดย Kengo "...Yonosuke" Kora) แม้ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ออกแบบมาให้ดึงสายหัวใจแน่นเกินไป เช่นเดียวกับ "ไม่มีใครรู้" ธรรมชาติของปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นทุกวัน อาจเป็นการพยักหน้าอีกครั้งต่อปฏิกิริยาและการปฏิบัติต่อชนชั้นล่างและคนชั้นต่ำในสังคมสมัยใหม่: มองไม่เห็นและได้รับการปฏิบัติด้วยความเฉยเมย หน่วยครอบครัวของพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่รอดตามกฎหมาย ระบบ; คนจนและคนขัดสนแทบจะไม่สามารถอยู่รอดภายใต้มันได้ และต่อจาก "ฆาตกรรมครั้งที่สาม" โคเระเอดะตั้งคำถามถึงธรรมชาติของความยุติธรรมอีกครั้ง ยูริ "ลักพาตัว" ของชิบาตะ แต่ปฏิบัติต่อเธอดีกว่าที่พ่อแม่เคยทำ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นแพะรับบาปที่สะดวกสบาย มีการแสดงที่ดีตลอดจากบางส่วน ความน่าเชื่อถือเก่าและชื่อใหม่บางอย่างมีความคาดหวังมากมายบน "Shoplifters" อย่างไม่ต้องสงสัย ความจริงก็คือไม่ใช่ภาพยนตร์ที่ดีที่สุดของเขา แต่แน่นอนว่ามีอาชีพที่มีมาตรฐานสูง แม้ว่าอาจจะไม่ได้สร้างความประทับใจมากเท่ากับที่เคยทำมาก่อน แต่ในยุคที่มาตรฐานตกต่ำ นี่เป็นภาพยนตร์ใหม่ที่ดีที่สุดที่ฉันเคยเห็นในปีนี้ ตอกย้ำว่าเขาเป็นหนึ่งในพรสวรรค์ที่ดีที่สุดในภาพยนตร์ร่วมสมัยและให้เหตุผลกับรางวัลเหล่านั้น Politic1983.blogspot.co.uk
